ارسال بقایای فسیل انسان‌های نخستین به فضا، با انتقاد گسترده باستان‌شناسان و دانشمندان روبرو شد.
روز هفدهم شهریور ۱۴۰۲ بود که بخش‌هایی از سنگواره‌های دو تن از خویشاوندان باستانی انسان به نام‌های استرالوپیته کوس سدیبا (Australopithecus sediba) و انسان نالدی (Homo Naledi) به فضا فرستاده شد.
این فسیل‌ها را لی برگر (کاوشگر انجمن نشنال جئوگرافیک و مدیر مرکز اکتشاف در دانشگاه ویتواترسرند در آفریقای جنوبی) که در کشف هر دو گونه نقش داشت، انتخاب کرد.
در این سفر فضایی قطعه‌ای از استخوان ترقوه A. sediba با قدمت ۲ میلیون سال (کشف شده در سال ۲۰۰۸) و یک استخوان شست از H. naledi، مرد ۳۰۰۰۰۰ساله (کشف شده در سال ۲۰۱۳) توسط فضاپیمای توریستی ویرجین به فضا فرستاده شد.
لی برگر در بیانیه‌ای، سفر این فسیل‌ها به فضا را نشان دهنده قدردانی بشر از مشارکت همه اجداد و خویشاوندان باستانی دانست و گفت:
این انسان‌ها هیچ‌وقت در زندگی نمی‌توانستند به عنوان سفیران تمام اجداد بشر، چنین سفری باورنکردنی را ببینند.
این واقعیت که انسان‌های نخستین سفر خود به بالای جو زمین را درک نمی‌کردند، یکی از دلایل انتقاد بسیاری از دانشمندان و باستان‌شناسان به این پرواز فضایی است.
سفر فضایی فسیل‌ها برای نداشتن هدف علمی به شدت مورد انتقاد قرار گرفت،
مخصوصا آنکه نقص در این مأموریت می‌تواند نمونه‌های با ارزش استخوان انسانی را از بین ببرد.
سونیا زاکرزوسکی (باستان‌شناس زیستی در دانشگاه ساوتهمپتون در بریتانیا) تاکید کرد:
من از اینکه به فضانوردان مجوز ارسال فسیل‌های انسانی را داده‌اند وحشت دارم، زیرا این علم نیست.
حامد وحدتی نسب (باستان‌شناس) نیز در صفحه شخصی خود در فضای مجازی با انتقاد از ارسال فسیل انسانی به خارج از جو زمین نوشت:
سنگواره‌ها میراث بشریت هستند و برگر یا هر کس دیگری مالکشان نیست و اگر اتفاقی برای فضاپیما رخ دهد، چه کسی پاسخگوی خسارت آن است؟